Mijn dagelijks leven gaat als volgt: in de middag ga ik naar de campus [in Jakarta, red.], in de namiddag rust ik uit, in de avond maak ik schoolopdrachten of studeer ik. Op vrije dagen ga ik soms uit of blijf ik in mijn kamer en zit ik op sociale media. Gelukkig zie ik mijn vrienden nog steeds en gaat het goed met mij.
Ik ben gelukkig gezond en ik ben blij dat ik afgelopen januari even terug naar Banda kon. Daar heb ik mijn ouders geholpen, mijn moeders koekjes verkocht, gebadderd in de zee, verse vis gegeten, en zo veel meer dingen gedaan die ik echt had gemist.
Het grootste gevolg van de pandemie is voor mij de beperking om sociaal contact te hebben. Eerst vond ik het wel relaxt dat ik niet uit het huis hoefde. Maar langzamerhand werd het thuisblijven saai en vermoeiend. Door corona ben ik geduldiger geworden en ben ik de tijd met vrienden en familie meer gaan waarderen.
Mijn ontmoeting met Isabelle is de meest bijzondere ervaring in mijn leven. Isabelle heeft mij vastgelegd op een unieke manier en zoals het was. Het was een niet geforceerde, eerlijke blik van mijn leven. Ik ben zeer dankbaar voor het harde werk en de moeite van Isabelle. Ook ben ik dankbaar voor de mensen die tijd hebben gemaakt om een kijkje te nemen in ons verhaal, de jongeren van Banda.
I love Banda is een reminder voor mij om te blijven studeren en doorvechten. Als ik mijn woorden in het boek weer terug lees, dan vind ik dat ik toen nog zo naïef was. Toen was ik koppiger dan nu, mijn ‘ik’ was heel erg dominant. Ik vertelde in het boek wat ik later zou willen worden en tot nu toe probeer ik trouw te blijven aan wat ik toen heb gezegd.
Inmiddels maakt Ulfa haar droom waar, ze studeert Engels in Jakarta.
